Misschien wel het moeilijkste wat er is als je online je kunst probeert te uiten, is die verplichting die je voelt om je als een idiote contentmaker te gedragen.
- Dingen doen waar het algoritme van houdt.
- Elke dag posten om te posten.
- Hopen viral te gaan.
- Artificiële intelligentie gebruiken om nieuwe viral posts te maken.
- Elke halve seconde een knip plaatsen in je video’s.
Terwijl het enige wat mensen willen, is een echt persoon zien die ze vermaakt, die ze echte inzichten geeft en ze emoties laat voelen.
Kwetsbaarheden. Grapjes. Inhoud. Ongemakkelijke waarheden.
Dat is waarom je van iemand gaat houden online. Waarom je een kunstenaar vertrouwt. Waarom je meteen iemands tv-serie of boekentips opvolgt.
Ikzelf houd van makers die echt voelen. Juist als ze hun onzekerheden en donkere kanten laten zien. Juist als ze mijn wereld fijner maken met hun kunst.
Juist als hun kunst er wat onaf uitziet.
Zo wil ik ook zijn. In jouw leven.
Camus (een muziekartiest en videomaker, niet de filosoof) heeft zelf deze drie regels opgesteld:
- Maak wat je wilt, zonder aan algoritmes te denken.
- Verdien direct aan je publiek, niet via adverteerders.
- Doe het rustig aan met waar je aan werkt.
Deze regels doen me weer denken aan de schrijfregels van Henry Miller (rip):
- Werk aan één ding tegelijkertijd, tot het klaar is.
- Niet zenuwachtig zijn. Werk rustig, ga ervoor, wat je ook aan het doen bent.
- Blijf menselijk. Spreek af met mensen, ga op pad, drink als je er zin in hebt.
- Je bent geen werkpaard. Werk met plezier.
- Denk niet aan de boeken die je wilt schrijven. Denk aan het boek dat je nu schrijft.
- Begin altijd de dag met schrijven. Schilderen, muziek, vrienden, bioscoop, dat komt altijd daarna.
Miller heeft meer regels.
En Camus legt zijn visie op kunst maken uit in deze video, terwijl hij een pot aan het bakken is (!!!). (Nogmaals, de muzikant, niet een van mijn favoriete schrijvers.)
Wil je me beledigen? Zeg dan dit.
Sommige mensen sturen me een DM om me een compliment te geven over mijn gedichten.
Ja.
Daar word ik humeurig van.
Ik schrijf geen gedichten.
Zie je me rijmen dan? Zie je me veel metaforen gebruiken dan?
(oké oké, de metaforen zijn wel waar, maar ze rijmen niet)
Maar het kan nog erger.
Dat ze me een compliment geven over mijn ‘content’.
Gatverdamme.
Bah.
Hawk tuah.
Ik maak een kruis met mijn vingers. Je praat als een duivel. Ik verdrijf je nu.
Ik maak kunst.
Wat is het verschil?
Volgens mijn goeroe Bronques heeft kunst altijd een intentie. Een boodschap.
Content is er slechts om de ether te vullen, zodat mensen je bedrijfje of je bestaan niet vergeten.
Met kunst wil je de wereld veranderen. In ieder geval die van één persoon.
Daarom is de tagline van Bronques ook: Make art. Not content.
Make Art. Not Content (video)
Intiemer wordt het niet
Ik ga nu een heel intiem detail over mijn leven met je delen.
Heel intiem.
Ik slaap niet naakt.
Ook niet slechts in een onderbroek.
Ik slaap altijd in een T-shirt.
Ik heb er twee van.
Om af te wisselen.
Op het shirt staat:
Make art. Not content.
Het geeft me speciale creatieve krachten als ik in dromenland ben.
Het laat me knipogen naar de spiegel als ik er ’s ochtends in kijk. En het voelt fijn om het ’s avonds aan te trekken.
Zodat ik morgen weer kunst mag maken voor jou.
Liefs,
Tomson
