Niet reageren op een bericht is voor sommige mensen een rode lap.
Het triggert een gevoel van afwijzing, ongeacht of er mogelijk ook andere redenen zijn dat je niet reageert.
- Er zijn mensen die elke paar uur een nieuw berichtje sturen en hun ongeduld steeds duidelijker maken.
- Er zijn mensen die niet reageren, maar wel dagenlang zichzelf martelen met hun gedachten over wat ze verkeerd hebben gezegd.
- Er zijn mensen die je vrij agressief aanspreken met de vraag waarom je niets zegt.
Wat mij allemaal doet afvragen: waarom activeert een onbeantwoord bericht een naar gevoel in de buik en zet het onze gedachten aan het werk om een totaal onzinnige verklaring te verzinnen?
Het is niet alsof je in de woestijn bent achtergelaten door je vrienden, die âvoor de grapâ met de jeep wegrijden en nog naar je zwaaien.
Wat me doet denken aan die keer dat we met de klas met de trein naar een museum gingen.
Je klasgenoot uit de trein duwen
De trein stopte op een station met uitzicht op een weiland.
Voor de grap stapten een aantal gasten eruit. En daarna weer in. Maar ik drukte op het âsluitenâ-knopje, net voordat Pierre in kon stappen. De deuren gingen met een knal dicht. Ik drukte nog op âopenâ, maar er gebeurde niets. Ook Pierre drukte aan de buitenkant op het knopje. Daarna klonk het fluitje en de trein begon te bewegen.
Pierre stak nog een hand op.
Ik ook.
Die hand van Pierre achtervolgt me nog steeds in mijn dromen.
Redenen om niet te reageren op een appje
Er is altijd wel een goede reden waarom iemand niet reageert.
- Sommige mensen zijn chaoten.
- Sommige mensen spelen de hele dag door mindgames met je.
- Sommige mensen hebben gewoon vooral behoefte aan minder telefoon en meer leven.
- Sommige mensen voelen zich overweldigd door de hoeveelheid berichten.
- Sommige mensen willen tijd voor zichzelf zonder afleiding.
- Sommige mensen vergeten simpelweg dat je even in hun leven was.
- Soms willen ze niet meer met je praten.
- Soms weten ze geen juist antwoord te formuleren, maar komen ze er later op terug.
- Sommige berichten verdienen geen antwoord.
En sommigen zijn depressief.
Kijk me aan
Ken je de âvideoclipâ van het experiment waarin de moeder niet meer reageert op de baby die contact met haar zoekt? Ze doet een pokerface.
Die baby raakt helemaal gestrest en begint te huilen. Hartverscheurend om te zien.
Het is een oerbehoefte om gezien te worden door de ander. Dat zit er al bij babyâs ingebakken.
Mijn mini-theorie is dit:
De telefoon simuleert een echte wereld, maar die komt met te veel beperkingen.
Het is niet de echte wereld.
Je denkt dat je gezien wordt als je likes krijgt op je foto bij de zee, met je heupen iets gedraaid zodat je billen er ook op staan. Maar het is niet echt. Het is afleiding. Het is een drug genaamd oppervlakkige aandacht.
Maar toch verlangen we er te veel naar. En een antwoord krijgen, is een vorm van aandacht.
We willen allemaal naar huis
Ik durf te wedden dat veel mensen die op een feestje staan met een glas dood bier in de hand, erover nadenken om naar huis te gaan, om daar urenlang naar hun telefoonscherm te staren in hun eentje.
Zo zijn tegenwoordig veel relaties.
Beiden naast elkaar op de bank, starend naar hun eigen schermpjes.
Al die tijd die we opofferen aan het scherm, voor wat?
Weet je wat ik denk als iemand niet reageert?
Die is aan het leven. Proost daarop, denk ik.
Serieus. Ik denk het echt.
En als die persoon wel de hele tijd online verschijnt of stories de wereld inslingert en mijn berichten alsnog blijft negeren, dan voel ik het in mijn buik.
Zoân melancholisch gevoel van afwijzing en gemis.
En dan denk ik: misschien moet ik gewoon een berichtje sturen met: zullen we zaterdag afspreken?
En als het dan stil blijft, denk ik aan mijn eigen quote.
Geen antwoord is ook een antwoord.
Dat is ook een conclusie.
Dat is ook het leven.
Liefs,
Tomson
