Lieve {{ subscriber.first_name | strip | default: “vreemdeling” }},
Ik heb wat gedachten opgeschreven over de relatie met jezelf cultiveren via zelfliefde of zelfacceptatie.
Maar eerst, een huishoudelijke mededeling:
- Afgelopen week was mijn weekupdate niet zichtbaar in Spotify. Wat blijkt? Er zit een limiet bij Spotify aan het aantal afleveringen dat de app kan laten zien. Via petje-af gaan mijn podcast-afleveringen terug tot november 2020. In de Spotify-app nu tot november 2021.
- Hoe dit op te lossen? Leg je handen op je twee wangen en doe de schreeuw van Munch na.
- Als je ook mijn eerste afleveringen wil beluisteren, doe het dan via petje-af site.
En dan nu door naar de hoofdact van vandaag.
Veel mensen denken dat zelfacceptatie draait om affirmaties en positieve gedachten.
Om ‘zelfliefde’, zoals het vaak wordt genoemd. Maar als je merkt dat je zelfbeeld wordt gevormd door hoe anderen eruitzien, wat ze bereiken of hoe perfect hun leven lijkt, zul je nooit tevreden zijn met jezelf.
De oplossing? Cultiveer de relatie met jezelf.
Dat constante vergelijken maakt je onzeker, laat je twijfelen aan je waarde en houdt je gevangen in een cyclus van zelfkritiek. Je weet dat het anders moet, maar het voelt alsof je niet weet waar je moet beginnen. En dat is helemaal niet raar.
Als sociaal wezen zijn we nu eenmaal zo bedraad. In de prehistorie hielp dit ons om te overleven, maar in de moderne wereld leidt het eerder tot innerlijke conflicten. Die constante drang om jezelf te vergelijken, is niet alleen vermoeiend, maar ook verlammend.
(Daar kom ik op terug, de lammetjes.)
Zelfacceptatie begint daarom met het cultiveren van een diepe relatie met je innerlijke leven, zonder de afleiding van sociale vergelijkingen. Het is niet iets wat je in één keer bereikt, maar iets wat je elke dag een klein beetje doet.
En het is eenvoudiger dan je denkt.
De basis
Een goede relatie met jezelf begint met goede zelfzorg.
Dit is vooral belangrijk als je gedachten donker zijn of als je door een complexe fase in je leven gaat. Juist in zulke periodes is het cruciaal om goed voor jezelf te blijven zorgen.
Een handig hulpmiddel hierbij is je zelfzorglijst (ook te lezen in mijn boek Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn). Neem de tijd om na te denken: wat helpt jou om je fijn te voelen?
Er zijn een paar basisdingen die sowieso niet mogen ontbreken op je zelfzorglijst:
- Eet op vaste tijden en kies voor gezonde voeding.
- Beweeg voldoende – minstens een half uur per dag.
- Zorg voor een regelmatig slaapritme: ga op tijd naar bed en sta op tijd op.
Goed, nu we het ‘moeder-gans’-gedeelte hebben gehad, gaan we verder naar wat je nog meer kunt doen om de relatie met jezelf te cultiveren.
Herken de ander
Begrijp dat je verlangens vaak gevormd worden door wat jij denkt dat anderen van jou verwachten.
Dit kan een diepgaande invloed hebben op hoe je je leven inricht en hoe je jezelf ziet.
Neem bijvoorbeeld het gevoel dat je nooit helemaal voldoet aan de verwachtingen van je vader- of moederfiguren in je leven.
Zelfs als ze die verwachtingen nooit duidelijk hebben uitgesproken, draag je een soort blauwdruk met je mee – een onzichtbare standaard die ooit in je hoofd is ontstaan om hen tevreden te stellen en trots te maken.
Om ‘geaccepteerd’ te worden.
De enige reden dat ik elke dag mijn bed opmaak, is om een donderpreek van mijn moeder te voorkomen. En ik leef al twintig jaar niet meer onder hetzelfde dak met haar. Moet je nagaan!
De filosoof Lacan noemt dit ‘the big Other’: een stem die altijd aanwezig is en nooit verdwijnt. Het is een innerlijke criticus, die je gedrag en keuzes beïnvloedt.
Maar besef dat die stem er minder toe doet dan je al die tijd dacht.
De stem verdwijnt nooit, maar je hoeft hem niet langer de macht over je leven te geven.
(Stop met het opmaken van je bed, Tomson.)
Om nog even bij Lacan te blijven: accepteer het gemis.
Accepteer het gemis
Iedereen kent dat ongrijpbare gevoel: dat er iets ontbreekt in het leven.
We proberen het vaak op te vullen. Door te verlangen naar die ene tweelingziel, die perfecte vakantie op Bali voor je Instafeed, of die ogenschijnlijke droomcarrière.
Maar hoe goed je je best ook doet, dat gevoel van gemis blijft bestaan. Lacan noemt dit ‘gebrokenheid’ en zegt dat het onlosmakelijk bij ons hoort.
Waarom? Omdat we onszelf nooit volledig kunnen zien zoals we echt zijn.
Dit brengt ons bij een ongemakkelijke waarheid.
Volgens Lacan bestaat er helemaal geen ‘ware ik’. Het beeld dat je van jezelf hebt, is niet meer dan een verzinsel – een soort masker dat je steeds opnieuw aanpast en probeert te geloven.
Het gebroken gevoel hoort bij ons.
Geen volledige harmonie
Erken dat zelfacceptatie niet hetzelfde is als totale harmonie.
Je bent niet perfect, en dat zul je ook nooit zijn. Maar als je jezelf betrapt op het idee dat je volledig in balans bent en dit graag aan de wereld verkondigt als ‘het ultieme zelfliefde-moment’, wees dan alert.
Dit is een rode vlag. The ‘big Other’ is weer aan het woord.
Op wie probeer je indruk te maken? Welke twijfels of onzekerheden duw je daarmee naar de achtergrond?
De schaduwkant
Een populaire uitdrukking is ‘omarm je schaduwkant’.
Maar dat ‘omarmen’ klinkt een beetje misleidend. Het suggereert alsof je ervan afkomt, alsof je bevrijd wordt.
In werkelijkheid gaat het meer om begrijpen. Elke mooie eigenschap die je bezit, heeft ook zijn nadelen.
En dat is prima (viva Hollandia).
Die nadelen hoef je niet weg te poetsen, maar je hoeft ook niet te doen alsof ze geweldig zijn. Ze zijn er en ze hebben invloed op je.
- Soms voel je jaloezie, omdat je verlangt naar iets wat een ander heeft. Dat is geen tekortkoming, maar een realiteit van je emoties.
- Soms gedraag je je zelfdestructief. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je een pijn probeert te verzachten.
Dat is de schaduwkant: niet glorieus, niet vreselijk, maar simpelweg een deel van wie je bent.
Goed. Tot slot.
Wat kun je doen om die relatie met jezelf te cultiveren?
- Creëer een ritueel van plezier Zoek iets wat je dagelijks met jezelf kunt doen, zonder dat het als een verplichting voelt. Niet het huiswerkachtige van mediteren of journallen, maar iets eenvoudigs en actiefs. Doe wat oma’s doen: maak een puzzel, vul een sudoku in, kleur een plaat in of los een schaakprobleem op. Het hoeft niet groots te zijn, maar het moet je uitdagen om actief te zijn in plaats van passief. Je zult merken dat je hiervan opknapt.
- Onderhoud je ziel Dat doe je door kunst en natuur in je leven te brengen. Lees een boek dat je prikkelt, luister aandachtig naar muziek die je veel laat voelen, of ga naar een kinderboerderij en — daar is-ie dan — knuffel wat lammetjes voor verbondenheid. Het is voeding voor je ziel – en die heeft dat nodig.
Om even stichtelijk af te sluiten: Wees geduldig.
Zelfacceptatie is een langzaam proces. Het heeft geen eindpunt.
Liefs,
Tomson
