Misschien is dit voor jou overbodig, misschien niet, maar ik besef me goed dat je niet de hele dag aan psychokiller of tomson darko of charlie west denkt. Ik besef ook dat je niet precies meer weet wanneer of waarom je me ooit bent gaan volgen. Ik wil je daarom graag het verhaal vertellen van psychokiller.
Nu klink ik als een oude man. Misschien ben ik dat ook wel.
Ik ga je vertellen waarom ik dit ben gaan doen. Wat ik met de stalkers heb gedaan. Waar ik de inspiratie vandaan haal. Wat ik zou doen als ik Charlie’s verhalen zou gaan verfilmen. Waarom ik jarenlang ernaast bleef werken. Ik ga het zo eerlijk mogelijk opschrijven zonder gêne of schaamte. Ik ga het ook niet publiceren op Facebook of Instagram of mijn website. Dit is iets tussen jou en mij en je maildienst.
Ik ga het in waarschijnlijk 10 mailtjes doen. Dus wees voorbereid.
Oké. Hier gaan we.
Misschien ken je me van de spannende plaatjes op je Facebook-tijdlijn met een linkje naar mijn verhalen op mijn Tumblr-pagina. Ik ben in november 2011 anoniem begonnen met Psycho killer. Korte verhalen over Charlie. Hij feest, hij neukt, hij zuipt, hij twijfelt. Bij al die verhalen plakte ik er mooie Tumblr-afbeeldingen bij. Te mooie mensen in een wereld die niet bestond. Het had iets ironisch. Iets spannends en het trok de aandacht.
Ik voelde me een soort Rammstein. Nog steeds wel trouwens. Ken je die Duitse metalband? In de jaren ’90 veroverde ze Duitsland en daarna Amerika. Vooral door hun beruchte optredens. Explosies. Vlammenwerpers. Bij het spelen van het nummer Bück dich nam de zanger de toetsenist even flink van achteren op het podium met een voorbinddildo. Om vervolgens witachtig spul het publiek in te spuiten.
Wat heeft dit nou met mij te maken? Nou. Het is zo’n vreemde act met zulke maffe nummers en absurde statements dat het publiek twijfelde wat nu wel of niet echt was. Waren het ultrarechtse Duitsers? Zijn ze extreem links? Waren ze homoseksueel? Wat zijn ze in godsnaam? Zelf gaven ze geen antwoord hierop. Ze verwerkten al die vooroordelen weer in hun nieuwe nummers.
Ik heb ze een aantal keer live zien optreden bij festivals. Een keer begon hun optreden met een podium dat bedekt was met een enorme Duitse vlag. Toen begon er wat muziek te spelen, rookmachines die volop bliezen. En het publiek begon te juichen en te schreeuwen naar het podium… Naar een Duitse vlag. Dat is toch enorm ironisch?
De filmregisseur Paul Verhoeven viel deze ironie ook op. Tijdens Zomergasten, jaren geleden liet hij een fragment zien van een live-optreden van Rammstein dat op dvd was verschenen. Opgenomen in Frankrijk waar je uitzinnige Franse fans meeschreeuwden met de Duitse nummers. Dat is geen toeval. Als je weet dat die Duitsers en Fransen de afgelopen driehonderd jaar vele oorlogen met elkaar hebben gevoerd, is dit de wereld op zijn kop. Rammstein houdt hier van.
Dat deed ik dus de eerste jaren ook op mijn blog. Niet in extreme en ook geen politieke statements als Rammstein. Maar ik schepte ironische verwarring. Was ik Charlie? Was ik als een Charlie? Waren de verhalen nou echt gebeurd of niet? Bestonden de illegale Psycho killer feesten nou? Was ik nou een man of een vrouw?
Ik heb veel mensen op het verkeerde been gezet. Door te doen als Rammstein. Gewoon niet vertellen wat of wie je nou bent, wat je precies bedoelt. Alles in het midden laten.
Ik heb vele mailtjes gekregen van mensen die vroegen wanneer het volgende illegale psychokiller feestje was.
Sorry…
Het was fictie.
Of meiden die wel even met me wilden afspreken, zoals Charlie met meiden afsprak.
Helaas. Not my thing.
Of volgers die dachten dat ik een vrouw was… Omdat mijn woorden vooral over een gevoelswereld gaan die als een vrouwelijke eigenschap wordt gezien.
Al een paar jaar verkondig ik dat ik een man ben en Tomson Darko heet. Maar tot op de dag van vandaag, zelfs na mijn spraakberichten op Spotify, twijfelen mensen aan mijn sekse.
Dat krijg ik er van, om te doen als Rammstein…
Even terug naar de begindagen op Tumblr. Ik kreeg langzaamaan steeds meer volgers. Dit viel Tumblr zelf ook op, die blijkbaar een Nederlandse tak hadden. Ze wilden me in de spotlight zetten en hadden een interviewtje met me gedaan.
In de daarbij horende promo-post zeiden ze wel erbij dat mijn verhalen NSFW waren. Dat vond ik een belediging. Op dat hele platform was de lijn tussen sexy, erotiek en porno zeer zeer zeer dun. Dat maakte het zo’n fijne plek. En dan zeggen dat mijn verhaaltjes NSFW waren? Het was kunst. Het was het nachtleven. Het was de rauwe realiteit. Het was alles ertussen. Die grote grijze mist.
Ik kreeg ook een spotlight-plekje ergens op hun site. Zo’n standaard pagina waar je suggesties kreeg welke pagina’s je kon volgen. Ik ging van een paar duizend Tumblr-volgers naar 60.000 volgers in een paar maanden tijd. Zestigduizend!
Maar dat getal wantrouwde ik. Alsof het bots waren die me volgden. Ik snap het nog steeds niet. Al die volgers hadden nul interactie met mijn verhalen. Waren het mensen die een account aanmaakten, suggesties kregen wie te volgen en toen nooit meer inlogde? Waren het Nederlanders? Amerikanen?
Ik ga er nooit meer achter komen. Want ze werden extreem conservatief nadat ze verkocht werden aan Yahoo. De Amerikaanse preutsheid is nooit ver weg bij die grote tech bedrijven. Mijn account kreeg een ‘vlagje’ wat betekende dat niemand me meer kon vinden in de zoekbalk. Want ik was NSFW. Ik was helemaal verdwenen, behalve als je mijn website-url wist. Waardeloos.
Een aantal jaar later sloten ze alle accounts die ‘naaktfoto’s en beelden’ hadden.
Waarmee ze vooral zichzelf ten gronde richtte. Wie zit er nu nog op Tumblr?
Ik leerde een belangrijke les: als een internetdienst gratis is, is alles wat ik erop publiceer niet van mij maar van hun. Zij bepalen wat ermee gebeurt. Hoe ze geld ermee verdienen. Of je een tepel mag laten zien of niet. Of je het woord kut mag schrijven of flamoes. Dat is de hele deal. Ze creëren de illusie dat het van ons is. Omdat wij ons leven erop zetten. Onze meest persoonlijke gegevens en gevoelens invullen. Maar zij gaan erover. Niet wij.
Net zoals bol.com al jaren smeekt om mijn geboortedatum zodat ze me een kado kunnen toesturen op mijn verjaardag. Dikke doei. Gaat je niks aan. Hoe minder ze van je weten, hoe beter.
Dit was een persoonlijk advies. Bescherm je gegevens. Maak het ze zo moeilijk mogelijk. Je klikgedrag en je persoonlijke gegevens zijn goud waard en je krijgt er weinig voor terug.
Dus ik was zo klaar met Tumblr, dat ik zelf een website ging bouwen en zelf betaalde voor de serverruimte. Geen WordPress, maar Ghost. Open source. Sympathieke lui met goed oog voor minimalisme, privacy, design en openheid. Als je zelf een creatieveling bent, zet het op een website. Zet niet alles op Instagram. Voor je het weet ben je het kwijt. True story.
De afgelopen jaren ben ik achter enkele andere illusies gekomen van het internet. Ik ga ze in de komende e-mails delen. Een daarvan kan ik al verklappen: advertenties.
Je weet wel. Die niemand wil zien. Daarom hebben we maar adblockers geïnstalleerd. Sommige websites hangen er wanhopig mee vol. Wie klikt er nou nog op advertenties? Niet veel mensen. Om echt geld te verdienen aan een website heb je heel veel views per dag nodig. Niet duizend. Niet tienduizend. Eerder een miljoen views. En dan nog levert het nauwelijks wat op.
Behalve misschien als je op een website schrijft over grasmaaiers. Of zoiets. Maar wat is daar nou creatief aan?
Ik heb het eens geprobeerd, met advertenties. Niet dat ik er brood in zag. Het leidt af. Je gaat op een andere manier schrijven en publiceren. Maar ik wilde het proberen. Wie weet liet ik wel honderd euro per maand liggen.
Nou nee, ik heb er volgens mij 2 euro aan verdiend in een maand tijd. Je verdient geen geld aan dat mensen de advertentie zien. Maar of ze erop doorklikken en het getoonde product kopen.
2 euro!
Ik had m’n hele site ermee volgehangen. Overal. Tussen de regels. In de regels. Naast de regels. Op de regels.
2 euro!
Ik ging meteen meer blogberichten publiceren. Zodat ik mensen mijn kermis aan advertenties kon laten zien. Daar komt dat hele clickbait-gedoe op het web vandaan. Onzin stukken schrijven waar mensen op klikken zodat we naar onzin advertenties kunnen kijken.
Ik begon ook zo te denken. Direct. Hoe kan ik meer publiceren en meer maken in de beperkte tijd die ik had, voor 2 euro!
Toen ik me bewust werd van deze gedachte heb ik alles eraf gehaald.
Weg ermee. Niet alleen blijft google je volgen als je zo’n advertentie ziet. Het is lelijk. Het krijgt iets goedkoops.
Dat.
Het web is stuk. Al een tijdje. Gelukkig is er een nieuwe trend aan de gang. Al een paar jaar. Mede mogelijk gemaakt door Patreon en in Nederland door petje.af. Het steunen van creatieve makers, zodat we niet het advertentiemodelspel hoeven te spelen.
Dus.
Nu de grote vraag. Waarom ben ik een blog begonnen?
Volgende keer meer.
Liefs,
Tomson
