Verwachtingen in anderen. Verwachtingen van het leven. Verwachtingen van onszelf.
We willen zo graag verbonden zijn met anderen. Minimaal met één persoon.
Verbonden voelen met een werkgever. Met een merk. Met een voetbalclub.
Maar die verwachtingen en die drang naar verbondenheid kan zo’n pijn doen…
Als de verwachtingen niet uitkomen. Als de verbondenheid slechts een illusie bleek te zijn.
Dan sluiten we ons ervoor af. Om het nooit meer mee te hoeven maken.
We worden wat ons is overkomen door de mensen die niet meer in ons leven zijn. Alsof mijn ego mijn beeld van hun negatieve persoonlijkheid heeft opgeslurpt.
Je bent wie je verlaten heeft.
Maar wat vind ik dan zo erg dan aan de pijn? Is de pijn niet het teken dat ik nog leef? Dat ik voel? Het startschot om het te verwerken? Misschien wel de enige prikkel die mij ervan weerhoudt om er gewoon mee te stoppen, met ademen.
Ik heb misschien wel juist de pijn en de somberheid nodig om zaken in perspectief te zetten. Om te beseffen: dit kon anders. Voor een volgende keer. Ik moet wel lijden. Want dat is het enige bewijs dat ik nog niet dood ben vanbinnen.
We hebben de pijn nodig.
Ik heb de pijn nodig.
Zoals Johnny Cash zong: Ik heb mijzelf pijn gedaan vandaag, om te zien of ik nog wel voel.
Jij, jij hebt me pijn gedaan. Om me het te laten beseffen dat ik nog voel.
En ik heb jou pijn gedaan. Zodat jij ook weet, dat je nog voelt.
Ik heb één duidelijke verwachting van het leven. En dat is dat ik nog heel vaak pijn mag voelen. Zodat ik me verbonden voel met iets vertrouwds dat me nooit gaat verlaten. Iets dat me een richting geeft.
Dus dit klinkt misschien een beetje gek.
Maar doe me alsjeblieft meer pijn. Alsjeblieft. Doe me pijn.
Zodat ik weet dat ik nog voldoende voel.
Blijf autonoom,
Tomson
