Hey jij,
Het is een vreemd fenomeen dat wij als mens altijd al zo ons best hebben gedaan om de dood te ontkennen. Niet alleen via onze gedachten. We hebben veel van onze kostbare energie daadwerkelijk gebruikt om enorme bouwwerken te maken voor ons spirituele leven. Alle volkeren de afgelopen duizenden jaren.
In Nederland heb je rondom de Utrechtse heuvelrug prehistorische grafheuvels liggen. Gemaakt door de boeren uit die tijd. Ik word al moe van de gedachte dat ik zo’n heuvel uit de grond moet scheppen.
Tegelijkertijd waren de Egyptenaren een paar duizend kilometer verderop bezig met een grafheuvel 2.0. Piramides! Hun hele maatschappij was ingericht op het leven na de dood. In mijn jeugd bekeek ik veel boeken over de oude Egyptenaren. Met van die dwarsdoorsnee plaatjes van piramides en graftombes. Magisch.
Ik kreeg rillingen over mijn lijf toen ik de piramides in het echt zag. Alsof mijn geest vibreerde met mijn jongere zelf, op mijn slaapkamer, op mijn opgemaakte bed, met drie enorme boeken van de bibliotheek. Ik leende niet alleen de kinderboeken. Ik had ook van die zware boekwerken van de afdeling voor volwassenen meegenomen. Vooral om de plaatjes te bekijken.
Ben jij in Egypte geweest vreemdeling? Het is echt enorm indrukwekkend.
In het huidige Ierland konden ze er ook wat van overigens. Daar hebben ze ook grafheuvels. Ik ben er geweest. Die tombes zijn ouder dan de piramides. Ouder dan Stonehenge. Het zijn heuvels waar je U tegen zegt. Een Heuvel met hoofdletter H. Zo hoog dat mensen in de duizenden jaren die volgden nietsvermoedend een boerderij erop hadden gezet en een gracht eromheen groeven. Niet wetende dat er koningen onder hun vloer begraven waren.
Het heet Newgrange. In een van die heuvels, als je naar de grafkamer loopt, zie je op de muur drie spiraalvormige symbolen getekend. Ze lopen in elkaar over (plaatje onderaan de mail).
Ik heb er ademloos naar zitten kijken. Volgens de gids werd deze spiraalvorm verlicht door de zon op een bepaald moment in het jaar. Dan valt het zonlicht als een straal de grafkamer in, precies op die drie symbolen. Dat betekent dus eigenlijk dat deze grafkamer een kalender was. Ingewikkeld, maar wel slim bedacht. Dat betekent dat die mensen die dit hadden gemaakt beseften dat de natuur in cirkels functioneert. En dat die lichtstraal die erop viel misschien het pad naar een andere wereld was? Dat de doden die daar begraven lagen zo door konden reizen? Het welbekende licht aan het eind van de tunnel?
Dat spiraalvormige symbool heb ik overigens vaker gezien. De oermens tekende het 40.000 jaar eerder al in de grotten in Spanje en Frankrijk.
Waarom in godsnaam een spiraal? Als je naar een plaatje van een sterrenstelsel kijkt, zie je een spiraalvorm. Geen idee of die oermensen dat met het blote oog al konden zien.
Op het strand, bij Vlissingen, waar ik regelmatig ben, zijn de golven die het strand op rollen een spiraal. Van de zijkant bekeken dan. De golf krult ineen.
Als ik de stop uit mijn badkuip trek, zie ik hoe het water in een spiraal wegspoelt.
Als een trap naar beneden. Of naar boven. Ligt eraan waar je begint.
Wat me doet beseffen dat die drie spiraalvormen, die overigens een triskelion heten (weet je dat ook weer), misschien ook traptreden zijn. Een tweedimensionaal plaatje van een 3D-voorstelling. Een wenteltrap die we doorlopen, waardoor we zo door drie verschillende werelden reizen.
Drie.
- Leven, dood en herboren worden?
- Verleden, heden toekomst?
- Bovenwereld, aarde, onderwereld?
- De vader, de zoon en de heilige geest?
Ik droom overigens regelmatig over wenteltrappen. Die ik beklim of waarmee ik afdaal.
Ik wil niet heel spiritueel gaan doen… Maar ons DNA is als een spiraal opgebouwd.
Hoe langer ik hier over nadenk, hoe meer spiralen ik om me heen zie.
Man.
Het stelt me gerust dat Pythagoras vast overal driehoekjes om zich heen zag. Ik bedoel, je moet wel echt geobsedeerd zijn door driehoekjes dat je denkt dat er een code in verscholen zit. Wat zou hij een lekker gevoel hebben gehad zeg, toen hij de code kraakte van de driehoek. En we leren zijn inzichten nog steeds op school. Over onsterfelijkheid gesproken…
Pythagoras was overigens een erg spirituele man. Hij zag in wiskunde de taal van het universum. Planeten die in een vast patroon bewogen. Muziek, die een vast telpatroon volgde. Via getallen konden we de wereld om ons heen begrijpen. Gods plan zien. Hij geloofde erin dat onze zielen na de dood overgingen in een ander lichaam. Van een dier of een mens. Maar niet via een wenteltrap naar de hemel of naar de hel. Hij zag het meer als iets gelijks.
Maar dat terzijde.
Even terug naar die hiërogliefenkunstenaars aan de Nijl. Die waren er dus van overtuigd dat ze niet dood konden gaan. Ze waren slechts op doorreis. Daarom bouwden ze piramides en stopten ze die vol met spullen. Zodat ze het mee konden nemen naar het hiernamaals.
Ze ontkenden gewoon hun dood.
Net zoals de Chinese keizer Qin Shi Huang, die zich liet begraven met zijn leger. Zijn leger! Besef. Duizenden terracotta soldaten om mee te nemen naar de hemel. Waanzinnig toch? Leuk woord overigens: Waanzin.
En hoewel jij en ik niet de macht, de rijkdom en het geloof hebben om iets te bouwen voor na onze dood, wil ik niet heel lullig doen. Maar.
Ook wij ontkennen onze sterfelijkheid. Net zoals die keizer. En de oude Egyptenaren.
Psychiater Irvin Yalom heeft een aantal maffe menselijke gedragingen ontdekt die we gebruiken om onze eigen dood te ontkennen.
Houd je vast. Dit kan confronterend zijn.
Als je een controlfreak bent, probeer je grip te hebben op de realiteit. Op anderen. Op jezelf. Op details. Je wil je maar niet overgeven aan het idee dat je geen controle hebt op het leven. Op je eigen eindigheid.
Je bent als een farao die via de piramides het leven na zijn dood probeert te orkestreren. Door een namaakversie te maken van onsterfelijkheid.
Als je het heel belangrijk vindt om gezien te worden, om rijk te worden, om je te omringen met materiaal. Of als je graag macht en invloed wil hebben op anderen. Dan probeer je eigenlijk een mythe van jezelf te maken. Je groter te maken dan het leven. In de hoop dat een god je ziet? Dat je meer bent dan anderen? Meer voorstelt? Dat succes en rijkdom je onsterfelijk maken?
Je kan je ook volledig storten op religie, op spiritualiteit. In de hoop dat je genoeg karmapunten verzamelt voor een plekje in het hiernamaals.
Er is nog een heftige…
Houd je vast.
Verlangen naar een versmelting met een ander. De ware. Je tweelingziel vinden en één worden. Je eigen identiteit volledig opgeven door op te gaan in een ander.
Je – ontkent – je – eigen sterfelijkheid.
Het is niet heel raar overigens.
Elk levend wezen op aarde heeft de wil om te overleven. De vissen in het aquarium bij mijn ouders heb ik geen altaren in het water zien bouwen. Ik zie ze ook niet bidden. Het enige wat ze doen is ‘blub’ zeggen en rondjes zwemmen. Maar als ik een vis met mijn hand wil pakken, vlucht die. Pijlsnel. Aangedreven door stressstoffen. Alsof die voelt: dit kan mijn einde betekenen.
Alleen wij als mens zijn belast met het daadwerkelijke idee dat we ook echt eindigen.
Weet je wat ik me nu realiseer?
De vis wil overleven.
Wij willen niet sterven.
Ik stop er nu even mee. Voor ik een heel boek bij elkaar typ.
De volgende e-mail meer hierover. Cliffhanger. In spiraalvorm.
Liefs,
Tomson
|
|
