Hey lieve vreemdeling,
Of ze bemoeiden zich overal mee. Of nergens. Waarom waren ouders zo? Dus begon ik maar met hun te bemoeien. Om invloed uit te oefenen op de dreigementen die ze aan elkaar gaven.
Ik ging dingen roepen als:
· ‘Denk maar niet dat ik elk weekend heen en weer ga pendelen tussen jullie huizen!’
· ‘Denk maar niet dat ik mijn verjaardag twee keer ga vieren!’
· ‘Denk maar niet dat ik boodschappen tussen jullie doorgeef, omdat jullie niet meer met elkaar willen bellen.’
· ‘Denk maar niet dat jullie me kunnen troosten door me een nieuwe Playstation te geven! Al zou ik dat wel waarderen.’
Ik had nooit het idee gehad dat ik invloed had op mensen, maar het was wel pijnlijk om te beseffen dat ik daadwerkelijk echt nul invloed had op mensen.
De scheiding was er snel doorheen.
Als iemand vroeg: ‘hoe vind je dat?’ dan haalde ik mijn schouders op.
Ik besteedde mijn tijd aan online gamen en ook had ik het blowen weer opgepakt. Ruim voordat de zomer was begonnen.
Nadat Samantha me letterlijk had ontladen, zegde ik de afspraken af. Om vervolgens ook geen nieuwe afspraken meer in te plannen.
Mijn pa en ma begonnen er nooit meer over en Samantha liet ook niets meer van zich horen.
Ik ging wel over naar het volgende schooljaar. Net. Krapjes.
Mede dankzij haar bijlessen. Ik wou haar bedanken maar ik durfde niet.
Het schooljaar daarna was één grote blur. Ik was er wel maar toch ook weer niet.
Mijn ouders keken totaal niet meer naar mijn cijferlijst om. Ze waren vooral druk met hun nieuwe leven. Nieuwe woning. Extra vrije tijd zonder elkaar. Om weer te gaan stappen. Uitgebreid te dineren met vrienden. Weekendjes weg naar Europese hoofdsteden.
Ze vertelden het verhaal van hun scheiding triljoen keer tegen iedereen die langskwam. Als een soort verantwoording.
Ma: ‘Kijk. Ik houd nog wel van hem. Maar meer platonisch. Voor Morris had ik het nog wel een paar jaar kunnen uithouden hoor. Maar hij is zo’n egoïst. Hij is zo onvolwassen en zo respectloos. Je moet ergens de grens trekken toch? Ik kan mezelf niet blijven wegcijferen voor zijn egoïsme. Ook ik heb maar één leven.’
Pa: ‘Ze is manipulatief. Een teef. Een wolf in schaapskleren. Lief en warm aan de buitenkant, maar als niemand kijkt sloopt ze je met haar gemene woorden. Ze is een egoïstische narcist die denkt dat ze de goedheid zelve is. Ze draait elke keer weer zo het verhaal dat het allemaal aan mij ligt. Allemaal! Aan mij! Ik wilde oud worden met haar. Nog een kind nemen. Samen. Maar ze draait het zo dat ik de man was die niet nog een kind wilde, die niet wilde vrijen, die niet wilde investeren, die niet kon communiceren.’
En ik zat dan daar verplicht in de woonkamer bij de visite, de zoveelste keer dit verhaal aan te horen. Elke keer weer keek het bezoek vol medelijden naar mij en zeiden dingen als ‘kop op’ en ‘komt allemaal wel goed’ maar niemand vroeg hoe het nou met mij ging. Omdat het ze niets boeide. Het enige wat ze boeide was mijn pa of ma voeden in de haat tegen de ander.
Wat een fucking vermoeiend toneelstuk konden volwassen mensen met elkaar spelen.
Als iemand wel eens vroeg hoe het nou met mij ging, dan zei ik dingen als ‘best’ en ‘ach’. En dan antwoordden zij met: ‘Ooit ga je begrijpen dat liefdeloos bij elkaar blijven voor jou nog schadelijker was geweest.’
Op school had ik een mentor die zich mijn lot enorm aantrok. Elke week weer maakte hij tijd voor me vrij om mijn huiswerkplanner door te nemen of te luisteren naar mijn ergernissen over mijn ouders. Maar toen kreeg hij een burn-out. Ik hoop niet door mijn verhalen. De vervangende mentor zei alleen dingen tegen me als ‘doe ‘s beter je best’ en ‘denk eens aan je toekomst.’
Dat was het punt. Ik wilde nergens meer over nadenken. Zelfs het idee dat ik niet meer bestond vond ik een te vermoeiende gedachte en tegelijkertijd zo bevrijdend.
Ik ging dat jaar niet over. Het jaar daarop ging het allemaal wat makkelijker af, omdat de meeste stof me bekend voorkwam.
What’s This Life For zong een religieus bandje uit de VS regelmatig in mijn oor. Wist ik het… Wist ik het…
Jet appte dat ze me wou zien. Dus op haar kamertje keken we een film op Netflix en hadden we het over niets bijzonders. Toen ze vroeg: ‘zou ik je pijpen?’ zei ik ‘best.’
Ze deed het echt lekker, met tong, maar ik kwam niet klaar. ‘Mijn kaken doen pijn’ en ‘wat duurt het lang’ hielp ook niet echt. Dus stopte ze ermee en keken we de film af en ging ik daarna naar huis. Ik trok me thuis in bed in amper drie minuten klaar zonder haar en voelde me daar heel schuldig over. Waarom wel met mezelf maar niet met haar? De weken die volgde negeerde ze mijn appjes.
Met Rio ging ik regelmatig op zaterdag naar de grote stad. Bier drinken. Hij wist precies welke kroegen niet om een identiteitskaart vroegen. In een van die kroegen zag ik Samantha staan. Met allemaal jongens en meiden om haar heen. Mixdrankjes drinken.
‘Dat is mijn oude huiswerkbegeleidster,’ zei ik nog tegen Rio.
‘Spreek haar aan dan!’
Maar ik durfde niet. Ze zwaaide niet eens toen onze ogen elkaar ontmoetten.
Maar haar stem echode de dagen daarna constant in mijn hoofd. ‘Van blowen sterven je hersencellen af’ en ‘hoe beter je je best doet, hoe sneller je van school af bent en zelf je leven mag bepalen.’
Dus ik besloot weer tijdelijk te stoppen met blowen. In plaats van naar de schuur te fietsen, fietste ik naar het centrum naar haar studio. Ook al was het twintig minuten om. Vanaf de overkant van de straat met de fiets tussen mijn benen bekeek ik haar raam en balkon, drie hoog. Om erachter te komen dat toevallig iemand anders uit het raam terug begon te kijken. Een oudere vrouw.
Ze was dus verhuisd.
Ik ploos haar Facebooktijdlijn uit. Ik bekeek alle foto’s en berichtjes. Op zoek naar aanwijzingen.
Het werd me vrij duidelijk dat ze nu samenwoonde met een vriendinnetje in een rijtjeswoning. In ons dorp. Maar ik herkende de straat niet. Ik had wel een vermoeden in welke wijk dit was. Maar al zigzaggend op de fiets door die buurt, leek geen enkele straat op dat van de foto’s.
Geen idee waarom ik hier zoveel tijd aan verloor. Wou ik haar ‘toevallig’ tegenkomen? Of was het meer het idee van haar bekijken via een veilig afstandje?
Ellen begon me in die tijd ook te appen. De ex van Rio… Ze vroeg of alles goed met hem ging. Of hij nog wel eens aan haar dacht. Dat ze hem miste. Dat Rio haar nummer had geblokkeerd. En ze vroeg hoe het met mij ging. Elke keer weer.
Eindelijk iemand die om me gaf.
We appten om de dag. Ik vertelde haar stiekem hoe het met Rio ging, waar hij mee bezig was en nam soms zelfs een foto van hem als hij niet oplette, voor haar.
Maar tegen Rio zweeg ik. Want zijn hartje was te gevoelig. Bovendien had hij een nieuwe hobby. Fitnessen. Zijn lijf veranderde aanzienlijk. Ook ontmoette hij in de sportschool een andere vrouw. Fit. Slank. Goed verzorgd.
Dit zei ik maar niet tegen Ellen.
Het was raar. Appen met de ex van een goede vriend. Ik wist ook wel dat ze via mij dichter bij hem probeerde te komen. Ook al was het slechts nabijheid in het hoofd. Maar als het gewoon klikte tussen mij en Ellen op een vriendschappelijke manier, wat maakte het dan ook uit?
Via een Instagram story zag ik dat Samantha net in de Jumbo supermarkt stond voor het chocolade vak. Dus sprong ik op mijn fiets en kwam daar bezweet aan en zag haar net wegfietsen. Dus reed ik op gepaste afstand erachteraan.
En zo wist ik haar adres. Ik was tijdens mijn vorige zoektocht dicht in de buurt gekomen van deze straat. Typisch.
Ik vond online de postcode. Ik maakte met een kodak-camera van mijn ma een…
Oké. Dit is misschien raar om te typen naar je, maar veroordeel me alsjeblieft niet, oké?
Ik maakte een foto van mijn stijve lul. Die kwam er als een kiekje uit de camera gerold. Ik wapperde de inkt droog, schreef op de achterkant met viltstift ‘altijd van jou, liefs mr. X’, stopte het in de envelop en stuurde het naar haar huisadres toe.
Als signaal dat ik nog aan haar dacht. Als een manier om haar aandacht te trekken.
Het idee dat ze naar mijn stijve lul keek maakte me in ieder geval verdomd geil….
Maar ik kon toen niet vermoeden wat ze bij me liet doen… Totaal niet. Opeens was het geen spelletje meer.
Volgende week meer lieve vreemdeling.
Liefs,
Morris
