Hey jij,
Iets creëren als je inspiratie hebt, is niet zo moeilijk. Dat kan iedereen. Dan stroomt het bijna als water uit je hart. Je hoeft slechts de sluisdeur op een kier te zetten.
Het echte werk begint pas als je je niet meer zo geïnspireerd voelt. Die dag komt vaak eerder dan je denkt. En dan is het gewoon een kwestie van doen. Tikken. Tikken. Tikken. Schilderen. Schilderen. Schilderen. Fotograferen. Fotograferen. Fotograferen. Tekenen. Tekenen. Tekenen. Dichten. Dichten. Dichten. Boetseren. Boetseren. Boetseren.
Niemand kijkt mee.
Niemand oordeelt.
Je zou je eigen werk niet eens mogen beoordelen op wat je aan het maken bent. Alsof je zo objectief naar jezelf kan kijken. Dat kan je niet en dat weet je zelf ook wel. Perfectionisme is een onverslaanbare draak. Laat die daar maar vuurspuwend staan. Er hoeft geen prinses gered te worden vandaag.
Negeer die.
Wees Nike.
Gewoon doen.
Zonder je druk te maken over de draak.
Deze zin, die aan vele schrijvers wordt toegeschreven, is geniaal:
I write when I’m inspired, and I see to it that I’m inspired at nine o’clock every morning.
Routine. Routine. Routine.
Een ander gevaar is afleiding. Of beter gezegd: vind een manier om afleidingen buiten de deur te houden. Telefoon weg. Internetkabel uit de muur trekken. Deurbel uitschakelen. Deur dicht. En bloeden. Het liefst urenlang.
Dat is natuurlijk een utopie. Het leven roept altijd. Je geplande creativiteitsblokken komen nooit uit. Er is altijd wel een buurman die gaat boren of gaat grasmaaien, een tandarts die je graag wil zien, een uitnodiging voor een drankje in de stad, een postbode die op het raam blijft kloppen.
Vind ook routine in de tijd tussen het leven door. Het moet.
Een ander punt dat je moet uitschakelen, is je ego. Dat werkt twee kanten op. De ene kant zegt: je weet te weinig, je kan te weinig, je doet te weinig. De andere kant zegt: laat dit aan iedereen zien, laat je bevestigen in je genialiteit, smeek om complimenten als brandstof voor je inspiratie.
Beide zijn niet waar.
Je hebt geen complimenten nodig. Net zoals je geen kritiek nodig hebt. Van niemand. Net zoals je geen extra cursus nodig hebt. Net zoals je geen eretitel nodig hebt. En ook geen 100 of 1.000 volgers.
Bloed.
Creëer.
Doe.
Zelfhaat is voor pussies (note naar mezelf).
Net als zelfverheerlijking.
Wees een boeddha. De nare gevoelens zeggen niets over je. De fijne gevoelens ook niet. Ga in het midden zitten.
Breng je ziel over op je kunstwerk. Dat is het enige wat telt.
Daarna is het van de buitenwereld. Succes ermee.
Jij gaat door naar het volgende.
Duizenden kunstwerken baren. Alsof het niets is.
Steeds weer hopen dat het kunstwerkje ooit uitgroeit tot iets waar je vol tevredenheid naar kan kijken.
Maar ondertussen bouw je verder. Scherp je je vaardigheden aan. Dat spel tussen je gedachten en wat er daadwerkelijk uit je handen komt. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het begint te worden. Zelfs op de dagen dat het niet lekker voelt, ga je zien dat het mooier is dan wat je jaren geleden probeerde te maken.
Train dat spel tussen hoofd en hand. Experimenteer. Test. Word een meester en ga weer door naar het volgende.
Uiteindelijk. Dat is een belofte. Uiteindelijk zullen je hele leven, al je trauma’s en successen, al je geleerde vaardigheden en al je verwonderde fantasieën samen gaan komen in een kunststuk dat zo perfect aanvoelt. Dat als ware een uitvergroting is van alles tot nu toe. Dat had niet kunnen bestaan zonder je verleden. Al die verzamelde legoblokjes.
Dat moet je motivatie zijn bij alles wat je maakt. Dat je ooit een magnum opus creëert dat groter is dan jij maar tegelijkertijd ben jij het.
En ik hoop voor je dat die dag nooit aanbreekt. Snap je? Maar je moet er wel naar streven. Elke dag weer. Trainen. Verlangen. Ervoor gaan. Ook mislukte kunstwerkjes tellen mee. Alles telt mee.
Alles.
Succes.
Ook naar mezelf toe.
