Hey jij,
Deze dagelijkse mailtjes zijn een manier geworden om aan mijn levenswerk te werken. Dat is een groot woord… I know. Maar ik gebruik ‘m toch.
Levenswerk.
Ik heb namelijk een fascinatie sinds mijn jeugd en ik besef pas sinds kort dat ik dit altijd heb proberen te onderzoeken in alles wat ik lees, maak en doe. Nu ik me hiervan bewust ben, komt het pas echt tot leven.
In die zin is het mijn levenswerk, omdat ik niet een simpel antwoord ga vinden op deze vraag die me al zo lang bezighoudt.
Het is overigens niet de vraag wat de zin van het leven is. No way. Dat antwoord heb ik namelijk al gevonden. Denk ik. Al wisselt dat een beetje per periode.
Haha (wegstervend sad-lachje).
Anyhow.
De enige vraag die me echt bezighoudt is: waarom lijden wij als mens?
Wat uiteraard een verkapte vraag is voor: waarom lijd ik?
Waar komt dat melancholische gevoel in mijn lijfje vandaan? De bron is het lijden. Maar wat voedt dat gevoel? Waarom heeft het talloze artiesten de afgelopen duizenden jaren zo gevoed en geïnspireerd? Wat maakt het dat in de kern van het lijden creëren zit? Waarom voelen we als mens zoveel? Waarom is een brave new world-wereld (van schrijver Huxley) waar ongelukkig zijn niet bestaat, totaal niet het antwoord?
Ik zie zoveel aanwijzingen om me heen die antwoord kunnen geven op dit vraagstuk. Films. Fotografie. Non-fictie. Fictie. Ik zie het overal. Ik wil het allemaal onderzoeken en mijn inzichten bundelen in een teksten.
En nu via mijn dagelijkse mail heb ik eindelijk een podium gevonden om antwoorden te delen.
Bijna elke e-mail die je hebt ontvangen gaat direct of indirect hierover.
Ik heb zoveel onderwerpen die ik nog wil onderzoeken. Mythologieën. Pessimisme. Onze huidige consumptiemaatschappij met een overschot aan informatie. Religie. Mystiek. Inhumane overheden. Bijna-dood ervaringen. Spiritualiteit.
Zoveel thema’s!
Dus dat doe ik. Bijna systematisch verken ik deze thema’s en probeer ik er een gedachte over te formuleren. En ik weet dat er geen enkel bevredigend antwoord bestaat op zo’n grote vraag. Daarom is dit mijn levenswerk. Want ik kan hier tot in den eeuwigheid mee doorgaan.
En niet alleen dat. Ik onderzoek het niet alleen. Ik probeer het ook als metafoor te gebruiken, door het op te schrijven in verhalen. Met personages die op wat voor manier dan ook lijden.
Zoals Charlie uit Vrouwen die Charlie haten. Hij kan alles worden, maar wil niks, behalve neuken en drugs gebruiken. Of Noor in Digital love. Zij heeft haar volledige bestaansrecht geprojecteerd op een man die haar niet wil. Of Max in Ze volgt me niet terug, die een is geworden met zijn liefdesverdriet. En vergeet Jordy niet in Ze gingen samen het toilethokje in.mp4. Hij voelt zich zo niet gezien, dat hij anderen pijn gaat doen. Of Morris in mijn mail-roman-reeks… Wat te doen als man met die wisselende gevoelens als je misbruikt bent door een oudere vrouw?
Ze lijden allemaal.
Ik lijd.
Ik houd ervan en verafschuw het.
Daarom vind ik in melancholie het antwoord.
En ik heb een vermoeden, of jij je hier nou bewust van bent of niet, dat jij ook jouw eigen lijden en dat van de mensheid in het algemeen wil begrijpen. Daarom lees je mijn woorden.
Laten we eerlijk zijn: mijn woorden zijn niet voor iedereen. Ik ben niet per se heel leuk op feestjes. Maar met de juiste gesprekspartner gaan we dieptes in die we nooit voor mogelijk hadden gehouden.
Geef mij meer diepgang in het leven alsjeblieft in deze oppervlakkige wereld.
Ik ben blij dat ik mijn diepgang uit mijn ziel met jou kan delen. Dat geeft zoveel motivatie en zin om hiermee door te gaan. Om een enorme tempel te bouwen.
Ik zet niets voor niets al die mailtjes op een website. Weliswaar achter een slotje, want ik weet dat mijn woorden uniek en exclusief genoeg zijn, dat het waarde heeft.
Maar ik wens, dat als ik ooit aan een einde kom, dat het slotje van de site afgaat en de woorden beschikbaar zijn voor google. Zodat andere mensen al zoekend misschien op een mini-essay stuiten en het hen inspireert om er zelf wat mee te doen. Iets om over te schrijven, over na te denken of het te delen.
Dit gaat niet om dat ik nog herdacht word als ik er niet meer ben. Fuck dat. Ik ben er toch niet meer, dus waarom zou ik me daar druk om maken? Maar het gaat om mijn zoektocht naar antwoorden. Dat die wellicht anderen ook kan helpen, om verder te zoeken.
Misschien klink ik nu wel als een enorme narcist of idealist, maar zo bedoel ik het niet.
Ik zie dit echt als mijn levenswerk. Ja, zo groots en grandioos klinkt het. Alsof ik in mijn eentje een piramide bouw.
Maar zo is het niet per se. Ik laat me slechts inspireren door wat andere mensen hebben opgeschreven. Dat zet ik in een Tomson Darko-perspectief. Dat is het enige wat mijn hoofd echt heel goed kan. Hoofd- en bijzaken scheiden. Snel tot de kern van een verhaal doordringen. Ik zie vaak dingen die anderen niet zien. Dat probeer ik zo helder mogelijk op te schrijven.
Dat is waarom ik adem. Mijn zin.
Ik weet dat sommigen van jullie zich minder alleen voelen door mijn woorden. Ik wil gerust bekennen dat ik me ook minder alleen voel, omdat jij het leest en het begrijpt en we elkaar daardoor snappen.
Dat is denk ik het hoogst mogelijke goed in dit leven: iemand vinden die ons begrijpt. Ook al is het maar een van de vele aspecten die we in ons hebben.
Ik prikkel graag je ziel en jij prikkelt mijn ziel.
Ik ben daarom geen goeroe die anderen inspireert, maar meer een persoon die gelijkwaardige zielen zoekt.
Dankjewel voor het lezen.
Dit is de laatste uit deze zaterdag-reeks.
Volgende week zaterdag iets nieuws.
Ik verklap nog niet wat, maar de titel van de reeks is: bekentenissen uit het ondergrondse.
Liefs,
Darko
