Hey jij,
Als je mij vraagt wat de zin van het leven is, zou ik antwoorden als een existentialist. Een ingewikkeld woord voor: WE GAAN ER ALLEMAAL AAN, WANT OOK DE ZON ZAL UITDOVEN!
- We gaan allemaal dood. Ik. Jij. Wij.
- Er is geen algeheel doel of nut in het leven.
- We hebben daarom de vrijheid om er zelf wat van te maken.
- We zijn allemaal alleen en zullen nooit volledig één kunnen worden met een ander.
Oké. Klinkt pittig, niet? Maar. Het is wel waar. Dat weet jij ook. We weten het allemaal dat dit waar is.
We kunnen deze gedachten onderdrukken, we kunnen ons er met heel veel argumenten tegen verzetten en we kunnen ons leven zo gaan inrichten dat we net doen alsof dit allemaal niet waar is.
Niks mis mee.
Alleen sommigen trekken dit wel naar een uiterste toe om het te ontkennen.
Je kan je bijvoorbeeld volledig storten op je werk. Ambities hebben. Die nastreven. 80 uur per week. Je privéleven volledig ondergeschikt maken aan je carrière. Kortom: de workaholic.
Je kan geloven in je eigen grootsheid. De anderen zijn dom, snappen het niet of zijn een middel om je eigen doelen te bereiken. De narcist.
Je kan streven naar hoge, machtige functies in bedrijven of verenigingen of de politiek. En als je die toppositie hebt bereikt, gedraag je je als een zonnekoning. Want de regels gelden voor anderen, niet voor jou. Kortom: de machtsbeluste persoon.
Of je richt je volledig op anderen helpen. Klaarstaan met je adviezen. Dag en nacht. Dit past in hetzelfde straatje als een obsessieve drang hebben om je eigen kinderen zo gelukkig mogelijk te maken. Kortom: de redder.
Of je probeert over alles de controle te houden. Tot het ziekelijke aan toe. Een perfectionist pur sang. Controle. Controle. Controle.
Dit zijn voorbeelden van hoe mensen hun eigen doodsangst ontkennen. Volgens psychiater Irvin D. Yalom.
Ik heb ook een manier gevonden om mijn doodsangst te ontkennen.
Als de melancholie me overvalt, word ik het meest somber van de gedachte dat ik nooit volledig één kan worden met een ander. Niet met een geliefde. Niet met een kind. Niet met mijn ouders. Zusjes. Niet met m’n beste vrienden.
Zeg maar dat eenzame gevoel dat je hebt na de seks met een wat ongemakkelijke one night stand. Dat gevoel maal 10.
Ik denk dat hier mijn drang voor schrijven vandaan komt. Ik probeer mijn melancholische gevoelens om te zetten in een klein kunstwerkje op papier. En ik hoop dat, wanneer jij het leest op een bepaald moment in je leven, we heel even één zijn. Als magie.
Ik weet dat die gevoelens van één zijn met woorden, muziek of film tijdelijk van aard zijn. Het is vluchtig. Het is slechts een gedachte.
De muziek die me paar jaar geleden right in the feels raakte, kan me nu niets meer doen. Net als films. Of boeken. Ik ben me ervan bewust dat dit effect tussen jou en mij van enorm tijdelijke aard is. Zoals alles in het leven.
Maar dat maakt me niet uit. Dat idee dat je mijn energie en intenties op papier voelt en je even het idee hebt dat je begrepen wordt of er een fantastische gedachte over hoe de wereld werkt in je hoofd ontstaat. Dat je even op een lijn zit met de woorden en dat dat een bijna vlinderachtig gevoel in je buik veroorzaakt.
Alsof je via mijn woorden in een spiegel kijkt van je gevoelswereld en dat dat je ontroert, je troost, je vreugde geeft of je even minder alleen laat voelen.
Dat. Dat is mijn copingmechanisme tegen de zinloosheid.
Mijn zin om te doen wat ik doe.
Wat is jouw zin?
Liefs,
Tomson
