|
Hey jij, Je beter voelen dan ander wordt als een vorm van narcisme gezien. En dat is best gek. Want deze maatschappij is gericht op narcisme. Houd van je zelf. Geloof in jezelf. Niet een ander kan het verschil maken. JIJ kan het verschil maken. Maar als je te veel zelfliefde toont, dan staan mensen met een oordeel klaar.
Het is een hele dubbele laag.
Neem als voorbeeld onze jeugd. We groeien op met het mantra dat we allemaal gelijk zijn. Toch worden we van jongs af aan getoetst op onze kennis en vaardigheden en beloond (of gestraft) met hoge of lage cijfers. We worden elke keer geconfronteerd dat we óf beter of slechter zijn dan de ander.
Er zit een geniale zin in George Orwells Animal Farm: ‘All animals are equal, but some animals are more equal than others.’
De een is sterk. De ander is slim. De ene is doortastend. De ander juist afwachtend.
Maar als je hier te veel waarde hecht aan jezelf en je zo gaat gedragen alsof je geweldig bent, vindt de rest je een gevaar voor de groep. Of ze kiezen je als leider.
Maf.
Is het jou al opgevallen dat narcistische leiders oververtegenwoordigd zijn in de politiek?
Hoe egoïstisch, dom of wappie ze ook zijn. De stemmers blijven erin geloven.
Trump. Blair. Sarkozy. Baudet.
Toeval? Of moet je juist wat van dat narcistische zelfvertrouwen hebben om te geloven dat je een leider kan zijn van een natie? Deze video doet een poging om het uit te leggen:
https://www.youtube.com/watch?v=wVFagC-Ucxo
Kijk. Dit is hoe ik het zie: we zijn allemaal anders. Niemand is hetzelfde. De uitdaging zit er juist in om al die talenten en minpunten van mensen te combineren in een groep. Dan kan je tot grote hoogtes komen met elkaar.
Je weet wel: alleen ben je sneller, samen kom je verder.
Alleen dat is het ding…
We zijn niet echt een collectieve groep meer… Het individualisme heeft gewonnen. Wat zijn onze gezamenlijke waarden nog? Waar sta jij nou voor? Waar geloven we met z’n allen nog in?
Marktwerking? Jezus Christus? Bitcoins? Sinterklaas? Opgespoten lippen=mooi? Een verenigd Europa? Zelfliefde? Vrijheid van meningsuiting? Gelijkheid?
We zijn eerder een groep vol verdwaalde eenzame zielen geworden die elkaar tegenkomen bij de Drie dwaze dagen van de Bijenkorf. Een stelletje verwarde egoïsten bij elkaar die anderen tolereren omdat het niet anders kan.
Ondertussen is zelfhaat de norm. Want je kan altijd beter.
Hoe hiermee te dealen?
Ik heb geen idee.
Ik neig naar te zeggen: meer zelfliefde. Maar zonder dat we ons gelijk schuldig voelen over dat narcistische aspect daarvan.
Want als we allemaal onszelf meer waarderen, gaan we ook de ander nog meer waarderen.
Dat is wat zelfliefde hoort te zijn. Je waardeert iets in jezelf, dat je ook in een ander zou kunnen waarderen. Je plaatst jezelf niet boven de ander, maar er ook niet onder.
Je ziet jezelf als een vriend. Een vriend vergeef je ook als die een fout maakt. Een vriend geef je ook een compliment als die er goed uit ziet. Een vriend waardeer je ook als die je helpt met verhuizen of jou een geniale grap vertelt.
Ik lach bijvoorbeeld graag om mijn eigen teksten. Soms heel hard. Net als de schrijver Kafka. Die met zijn gelach uit zijn werkkamer diep in de nacht zelfs de buren wakker kon maken. #goals. Net zoals ik hard kan lachen om de grappen van anderen.
Ik denk dat we wel wat meer in onszelf mogen geloven. Dat we mogen beseffen dat we veel meer kunnen betekenen in de wereld dan we nu doen. Juist niet door de ander te helpen en onszelf te haten. Maar door onszelf te waarderen en op waarde te schatten en vervolgens ook de ander vriendelijk te begroeten op straat.
Denk ik.
Maar ik ben er nog niet uit.
Goed.
Ik heb echt uren aan bovenstaande tekst besteed en ongeveer 700 woorden weggegooid. Elke keer zat er een paar weken tussen, maar ik kom maar niet op een bevredigend conclusie. Vanochtend zat ik er weer mee te klooien. Vandaar ook dat die nu pas in je mailbox verschijnt in plaats van 6 uur vanochtend. Maar ik laat het hier toch maar even bij.
Misschien heb ik de volgende keer een beter antwoord op deze analyse.
Als jij een theorie hierover hebt, mail het me, ik wil het weten.
Tot morgen.
Liefs,
Tomson
 |