|
Hey jij, Ik ben een nieuwe held op het spoor gekomen. Hij heet Abraham Lincoln. Je zou hem kunnen kennen als oud-president van Amerika in de 19de eeuw. Maar hij was vooral een melancholisch mens. Maar dat laatste is de wereld een beetje vergeten. Want zo gaat dat met helden. Die zijn heroïsch en sterk. Die zijn niet somber en zwaarmoedig. Wat is dat toch, dat we het in onze maatschappij zo moeilijk kunnen accepteren dat zelfs de groten der aarde gewoon mensen zijn? Dat ook zij zulke extreme gevoelens en irrationele gedachten kunnen hebben? Zelfs Lincoln? Hij wordt in Amerika beschouwd als de beste president ooit. Niet zonder reden. Door zijn leiderschap in de Amerikaanse burgeroorlog voorkwam hij dat het land in tweeën uit elkaar viel. Ook zette hij de afschaffing van de slavernij in gang. Hij werd geroemd om zijn speeches en charisma. Zijn mededogen en realisme. Maar als je op foto’s van deze man goed naar zijn ogen kijkt, zie je een enorme bedroefdheid. Dat viel de mensen toen al op. Hij kwam met een zware last de kamer binnen. Het opmerkelijke is dat hij goed was in mopjes vertellen. Hij had het zich volledig eigen gemaakt. Een repertoire aan anekdotes die hij graag opvoerde om anderen op hun gemak te stellen. En waarschijnlijk zichzelf af te leiden van zijn zwaarmoedige gevoelens. Dat was een slimme zet van hem als politicus. Hij is helaas in 1865 vermoord. In de periode na zijn dood was het geen geheim dat hij een zwaarmoedig persoon was geweest. Iemand die zijn leven lang worstelde met zijn mentale gezondheid. Maar deze kennis ging in de 20ste eeuw vanaf de jaren ’40 verloren. Alsof de Amerikanen met nieuw optimisme en patriotisme niet zo naar hun eigen helden wilden kijken. Als een kwetsbaar persoon, die ondanks de zwaarte, tot grootse dingen in staat was. Zijn geflirt met zelfmoord werd als roddelpraat gezien. De Freudiaanse analyses van Lincolns jeugd en verklaringen voor zijn depressies werden als salontafelpsychologie opgevat. Iets wat deze volksheld in een te kwaad daglicht zette. Vanaf de jaren ’80 en ’90 begonnen wetenschappers met vernieuwde interesse naar de Amerikaanse geschiedenis te kijken. Welke psychologie zat er achter deze grote mensen? Wat ging er om in deze hoofden om tot zulke grootse daden te komen? Een van de onderzoekers uit deze tijd stipte een brief aan die Lincoln op zijn 32ste schreef. “I am now the most miserable man living.” staat erin geschreven. Waarna de wetenschapper nuchter opmerkt dat het vrij gebruikelijk was in die tijd om als man je emoties zo aan te dikken. Eigenlijk was dit een enorme overdrijving van Lincoln. Maar dit was geen overdrijving. Dit was een man die mentaal leed. Het was toen zijn staat van zijn, helaas. Het was regelmatig heel donker in zijn hoofd. En ondanks dat zijn zwaarmoedigheid nooit weg is gegaan, heeft hij wel iets willen betekenen voor de wereld. Het in gang zetten van de afschaffing van de slavernij was zijn grootste prestatie waar hij zo op hoopte, zelfs toen het land daardoor in een burgeroorlog belandde. Een oorlog die veel van zijn vrienden en kennissen het leven kostte. Hij barstte regelmatig in huilen uit bij het volgende overlijdensbericht. Om zich vervolgens te herpakken en weer de president te zijn. Hij was geen superheld. Hij was een kwetsbaar mens in een moeilijke tijd, iemand die keuzes durfde te maken. Hier morgen meer over. Dit is de gehele passage uit de brief. Koud en afstandelijk opgeschreven. Maar ook zo duidelijk wat hij voelde: I am now the most miserable man living. If what I felt were distributed to the whole human family there would not be one happy face on the earth. I must die or be better it appears to me. I awfully forebode I shall not. The matter you speak of on my account you may attend to as you see fit, as I fear I shall be unable to attend to business. If I could be myself, I would rather stay here with Judge Logan. I can write no more. Liefs, Tomson  |