|
Hey jij, Wat was dit voor plek? Waarom kwamen mijn emoties zo makkelijk naar de oppervlakte? Ik voelde me opeens kwetsbaar en labiel en dat beviel me totaal niet terwijl ik tegelijkertijd hiernaar verlangde om alles uit me te laten stromen. ‘Je bent nieuwsgierig naar wat er in je lijf en geest huist. Maar je bent bang voor de antwoorden. Je bent bang voor de verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt,’ zei Kailash. ‘Dat je er iets mee moet. Maar wat geeft je het idee dat je er iets mee moet? Is het die stem uit het verleden die zei dat je een angstig persoon bent?’ ‘Nou,’ zei ik en ik merkte dat mijn handen begonnen te trillen. ‘Neem wat thee.’ Ik bracht het kopje naar mijn lippen en voelde de damp tegen mijn gezicht aan slaan. Ik zei: ‘Ik vrees vooral dat ik eraan onderdoor ga. Wat dit ook is wat in mij huist. Ik vrees dat ik oplos in de gevoelswereld van anderen. Dat ik mezelf kwijt raak. Omdat ik niet weet hoe ik mijn wereld en die van alles om me heen moet scheiden.’ Na het uitspreken, merkte ik meteen dat de spanning in mijn lijf zakte, wat me weer verbaasde. Op school of bij vrienden over de vloer was ik me nauwelijks bewust wat ik in mezelf voelde. Maar hier leek het meer aanwezig. Kailash knikte en nam een slok van zijn thee en zei toen: ‘je drukt je mooi uit. Ik was bijna vergeten hoe goed mensen zoals jij dat kunnen. Heb je een creatief talent?’ ‘Ik teken graag mensengezichten,’ zei ik. ‘al heb ik dat een tijdje niet gedaan.’ Toen: ‘je weet wel. De details. De tekenen van een emotie. Een trillende lip of ooglid. Samengetrokken wenkbrauwen. De neusvleugel die wat heen en weer beweegt. Dat probeer ik als een stilstaande foto na te maken met mijn potloden.’ ‘Ik snap wel wat je zegt,’ zei Kailash. ‘Over dat oplossen. Maar dat gebeurt niet. Je hoeft je talent niet eens voor anderen in te zetten. Laat dat idee los. Mensen zitten vast in hun ego. Ze moeten het zelf beseffen voor ze geholpen kunnen worden door anderen. Ze denken jouw hulp nu al nodig te hebben. Maar ze zijn er nog niet klaar voor. Jij weet wat zij nog niet weten. Het ware geluk ervaar je in jezelf. Dat zei Boeddha al. Net zoals het antwoord op de vraag die je maar niet durft te stellen, gewoon in jezelf ligt.’ ‘Ik ben de bron van het licht,’ fluisterde ik en dacht aan toen die keer dat ik deze zin dronken tegen Rosalie zei en ik werd me nu weer bewust van het gemis. Ik kon wel huilen. Ik ademde diep in en uit en merkte dat het verdriet ook net zo snel weer zakte. Daarna begon ik na te denken over dit gesprek. Waarom zei hij dingen die uit mijn eigen hoofd leken te komen? Alsof mijn verstand via hem aan het woord was. ‘Je brein protesteert,’ zei hij. ‘Het ontkent wat je daadwerkelijk bent. Het werkt hard. Het zet allemaal trucjes in om je weg te houden van de waarheid. Daar is het best goed in. Je rationele kant flink aan het werk zetten zodat het kan ontkennen wat er wel is. Maar dat conflict heeft een prijs: somberheid bijvoorbeeld. De hang naar verslavingen. In een vrouw wellicht. Of in drugs.’ ‘Wat is er mis met mij,’ zei ik en ik voelde een angst opkomen, gevoed door de gedachte dat er daadwerkelijk wat mis was met mij en ik was bang voor het antwoord dat hij ging geven. Dat hij weer een luikje had geopend in mijn hoofd en het antwoord eruit toverde. ‘Je pikt zoveel signalen op van anderen, dat je als ware weet wat een ander voelt en je weet zo niet wat je zelf voelt. Hoe je deze gave moet beheersen. Moet controleren,’ zei hij. ‘Het is geen gave,’ zei ik. ‘Probeer het dan eens voor je eigen gewin te gebruiken. Het is heus geen zonde hoor, genieten van patat met veel mayonaise en ketchup. Het is heus niet verboden om dat wat je voelt eens in te zetten voor wat jij zelf wil. Zie het als een spel. Neem de wereld niet zo ernstig zoals je het nu neemt. Dat verlicht al een hoop van je gedachten. Echt waar.’ Ik voelde me nu al lichter worden. Door de manier waarop hij sprak. Alsof hij me echt begreep. Eindelijk iemand die me echt begreep. Maar ik had ook een onderbuikgevoel dat sterker begon te worden. Dat gevoel dat meteen aan werd gezet toen Maikel dat spul naar binnen zoog. ‘Het is zo gek,’ zei ik. ‘Dat ik zo gemakkelijk gevoelens van anderen kan labelen met woorden. Soms woorden die eigenlijk nergens op slaan, omdat we er geen beter woord op verzonnen hebben. Soms maak ik zo’n maffe connectie met iemand, dat het net is alsof ik al hun emotie overneem en hen heb bevrijd. Als dit logisch klinkt…’ Ik zag mevrouw Dumoulin voor me, in het wc hok, zittend op de wc-bril met haar broek nog aan, te snikken. ‘Ik wil niet te spiritueel tegen je praten,’ zei Kailash. ‘omdat ik voel dat het wat weerstand bij je oproept. Maar ja. Als je me toestaat.’ Ik zei niets als antwoord, wat hij opvatte als een bevestiging. Kailash: ‘Er zit een drang in harmonie in je. Een vredestichter. Grote energieën die wachten om beteugeld te worden. Als je zelf maar wil. En dat is het belangrijkste wat ik nu aan je moet doorgeven. Als je het zelf maar wil. Het hoeft namelijk niet. Je hoeft niets.’ ‘Ik snap niet wat je zegt,’ zei ik. ‘Wie geeft wat door?’ ‘Je hebt de gave om een brug te scheppen tussen jou en de ander. Een brug voor al die emoties. Dat heet catharsis. Een emotionele zuivering. Dat is een krachtige eigenschap die je bezit. Maar ook een gevaarlijke. Ik snap de angst die je hebt. Om eraan onderdoor te gaan. Maar je bent sterker dan je denkt. Je vindt de antwoorden vanzelf om hiermee om te gaan. En zo niet, dan ben ik hier voor je.’ ‘Wat is er mis met mij,’ herhaalde ik. De onrust was niet gaan liggen in mijn lijf. Misselijkheid. Licht in het hoofd. Mijn handen begonnen nog meer te trillen. Gevoed door zijn woorden, die klonken als abracadabra. ‘Zie het als een spel,’ bleef hij herhalen. ‘Het is je ego die je zo laat voelen zoals je je nu voelt.’ ‘Een spel,’ zei ik af en toe terug, maar het was meer dat ik reageerde op de echo van zijn woorden. Ik was er niet bij, maar ik deed van wel. Ik zat volledig opgesloten in mijn lijf met gevoelens. ‘Ga naar de kroeg. Scan alle vrouwen met die radartjes van je. Zoek de meest eenzame vrouw op. Versier haar. Zuiver haar ziel en verwen je libido. Probeer het niet zo zwaar te maken. Geniet een beetje.’ ‘Maar dan blijft ze voor altijd bij me,’ zei ik nog. ‘Oh ja? Hoeveel mensen zijn er nu nog bij je dan?’ ‘Hoeveel mensen,’ herhaalde ik. ‘Om te beginnen met je eigen moeder.’ ‘Mijn moeder,’ zei ik. ‘Wil je ook?’ Hij knikte naar het folie op tafel. ‘Het verlicht de pijn die je nu voelt.’ De pijn en onrust werden ingewisseld door een gevoel van helderheid. Als een blikseminslag. Was dit zijn plan? Mij aan de drugs krijgen? Een ingewikkelde manier om me verslaafd te maken en zo een nieuwe bron van inkomsten te vinden? Een misselijkheid kwam op. Net als dat gevoel dat ik hier geen frisse lucht was. Ik moest weg hier. Weg van hem. Weg van dit. Ik had lucht nodig. Ruimte. Niet hem. Nu. Voor ik toegaf aan ‘verlichting’. Maar Maikel lag er zo gelukkig en vredig bij. Kailash gaf me geen antwoorden. Hij probeerde me te verleiden tot iets en ik had nu pas door wat hij was. Wat hij voorstelde. ‘Nee is ook een antwoord hè,’ zei hij. ‘Ik weet wat je bent,’ zei ik toen ik controleerde of mijn sleutel en mobiel nog in mijn zak zaten. ‘Je bent een man zonder eigenschappen.’ Hij gniffelde om deze omschrijving. ‘Ik ben slechts een spiegel van je eigen gedachte. Zoals jij een spiegel bent van andermans gevoelens. Dus veroordeel me niet te zwaar in dat koppie van je. Zoals mensen jou nooit zouden mogen veroordelen omdat je ze ongemakkelijk maakt als je vertelt wat ze echt voelen.’ Ik stond op en boog over Maikel heen. ‘Ik ga alvast naar huis kerel.’ Maar hij was ver weg. Ik knikte naar Kailash. ‘Ik moet gaan,’ zei ik rillend van de kou terwijl mijn hoofd zweterig aanvoelde. ‘Dat weet ik,’ zei hij. Hij stond ook op en stak een hand uit. Ik nam hem aan en voelde nog steeds niets bij hem. Alsof hij een muur om zichzelf heen had gebouwd. Tegelijkertijd voelde ik weer die ontspannenheid opkomen, die ik eerder deze avond hier ook had. ‘Wellicht tot ziens,’ zei hij. De voeler verschijnt elke donderdag. Lees de vorige delen terug via www.darkomailarchief.nl  |