|
Hey jij, #044 Als lust wordt verward met liefde De drang om te snijden in haar bovenbenen om de pijn weg te laten vloeien, stopte toen hij haar kleine briefjes met van het internet vandaan geplukte zoete zinnetjes gaf tussen de lessen door. Zijn dwangmatig gebruik van een keukenrol om de resten van een zelfmassage op te ruimen, stopte toen hij haar opgewonden blik zag en haar lijf voor het eerst mocht aanraken. Geen enkel moment samen werd verspild aan de gewone dingen van het leven. Als ze in de stad gingen shoppen, duwde hij haar rok omhoog en drukte zijn lijf tegen dat van haar, in een steeg achter de ijzeren container van een warenhuis. En in het pashokje van een kledingwinkel ging ze op haar knieën en deed haar ding tot het in haar keel zat. Bij haar thuis mochten ze alleen beneden op de bank zitten en tv kijken, met een dekentje over de vier benen, zodat zijn hand onopgemerkt tussen haar dijen in kon gaan en hij aan zijn dj-skills kon werken tot zijn vingers waren veranderd in de huid van een opa. Als ze die periode van de maand te veel bloedde, weigerde hij haar te zien. Dus stelde ze de achteringang voor, om toch die dag in zijn armen te eindigen. Zij wist dat ze samen oud gingen worden. Een tarotsessie met haar tante had dit zelfs voorspeld. Hij wist wel beter. Ook zij wist dat hij wel beter wist. Maar als het in de sterren stond geschreven, moest je ervan uitgaan dat uiteindelijk alles goed kwam. Alles.
#045 Leven in andermans verwachtingen Teun wist niet zo goed wat hij was. Dus herhaalde hij maar zijn grapjes en zijn maffe gedrag, waar anderen in het verleden zo hilarisch op hadden gereageerd. Sinds de geboorte stond zijn leven al vast. Goede papieren halen. Zijn pa opvolgen. De familienaam hooghouden. Deze verwachtingen waren zo vanzelfsprekend, dat elke vorm van tegendraadsheid werd afgestraft door zijn ouders. Dus was hij thuis wie hij behoorde te zijn. Daarbuiten was hij waar anderen om lachten, een clown. Teun kon zich snel verliezen in een vrouw. Op de middelbare school was hij overtuigd dat hij eindelijk de ware had ontmoet: Celine. Hij was die ene jongen die al zijn vrienden liet vallen, stopte met tennissen en met de nodige preken van zijn pa met moeite zijn schooljaar haalde. Al zijn tijd ging op aan Celine. Maar Celine had iets wat andere vrouwen niet hadden: steeds maar groter wordende curves. Ze werd nieuwsgierig door de aandacht die ze kreeg. Dus meerdere malen zoende ze met anderen. Liet zich vingeren door anderen. En ging naar bed met anderen. En elke keer weer vergaf Teun het haar, want ze waren voorbestemd. Tot ze het zelf niet meer aan kon zien en op de dag dat ze hun middelbareschooldiploma’s kregen verbrak ze hun relatie. Sindsdien wist Teun het niet zo goed meer met vrouwen. Het lag niet aan zijn looks en zijn grapjes waren best oké. Maar als het eropaan kwam, werd hij lomp en onhandig. De enige keren dat hij in zijn studententijd seks had, waren met vrouwen die nog meer bezopen waren dan hij. Het was treurig. Dat wist hij ook. Want hij vergat vaak de helft van de avond door de alcohol. Dus zelfs het pleziertje om achteraf nog een keer aan zichzelf te zitten al denkend aan de vrijpartij werd hem ontnomen. Hij troostte zich met het idee van later: dan had hij status en geld. Dat trok vast bepaalde type vrouwen aan. Liefde ging door de maag, liefde ging via de bankrekening. Warmte was alles wat hij nodig had. Elke nacht een warme kont tegen zijn lijf aan was goed genoeg voor hem. Goed genoeg. #046 Wie bepaalt deze regels eigenlijk? Kom in verzet ‘Waarom heb je je nog niet aangekleed?’ vroeg ze aan ma. ‘Het is 15.00 uur.’ ‘Voor wie zou ik me moeten aankleden? Voor jou? Voor wie zou ik de gordijnen open moeten doen? Voor de mensen die van buiten zo graag naar binnen staren? Voor wie zou ik ’s avonds de gordijnen weer dicht moeten doen dan? Voor diezelfde mensen die buiten lopen die dan opeens niet meer naar binnen mogen kijken?’ ‘Iemand zag je in je pyjama in de Hema lopen,’ zei ze. ‘In de pyjama. Uit de pyjama. Wat maakt het uit? Wat maakt het echt uit? Ik voel me meer ontspannen in de nachtjapon. Ik doe niet meer mee aan die poppenkast. Waar hebben we het over? Het is stof om mijn lichaam heen. Om te bedekken wat hieronder zit. Omdat we dit kledingstuk gelabeld hebben als slaapoutfit, mag ik er niet de straat mee op? Wie bepaalt eigenlijk deze regels? Vertel me dat eens. Ik doe er niet meer aan mee.’ ‘Gaat het wel goed met je ma?’ vroeg ze. ‘Uitstekend.’ ‘Ben je nog naar de huisarts gegaan?’ vroeg ze. ‘Ik ben bij hem geweest, ja? Hij wilde me aan de pillen. Maar dat weiger ik. De farmaceutische industrie krijgt niets extra’s meer van me. Begrepen? Niets! Die blijven nog pillen in mij stoppen als ik dood in de kist lig om lijkontbinding tegen te gaan. Ik heb ze door! Ik heb ze door!’ ‘Wat ben je toch opstandig,’ zei ze. ‘Iemand moet het doen,’ zei ma. ‘Heb je wel ontbeten?’, vroeg ze. ‘Intermittent fasting.’ ‘Wat?’, vroeg ze. ‘Zo noemen jullie dat toch tegenwoordig?’ ‘Kan ik iets voor je doen?’, vroeg ze. ‘Zeg alsjeblieft wat je wil doen in plaats van het volledig bij mij neer te leggen, ja?’ ‘Het gaat echt niet goed met je ma,’ zei ze. ‘Joh.’  |