|
Lieve vreemdeling, Sta je dan. Met een kartonnen bordje van minstens een halve meter met een begroeting aan je opa en oma. Net voordat de wielrenners voorbij komen, pak je je moment. Om op tv te komen. Vervolgens knalt een wielrenner met 40 km/u tegen je aan en daarna vallen er vijftig andere wielrenners mee. Pijnlijk wel. Dit gebeurde in juni in de Tour de France. Een aantal wielrenners moest zelfs de wedstrijd verlaten door de valpartij. De vrouw zelf sloeg op de vlucht, maar meldde zich een paar dagen later op het politiebureau. Wielrenner Marc Soler moest ook opgeven. Maar een week later was hij nog steeds ziedend. Het opmerkelijke is dat boze mensen vaak onredelijke dingen zeggen. Begrijpelijk. De emotie regeert. Maar dat je een week later nog steeds zo boos bent? De tourorganisatie had namelijk besloten de klacht tegen de vrouw terug te trekken. Ze is hard genoeg gestraft door de commotie, vonden ze. Bovendien wacht haar nog een rechterlijke vervolging. Maar Soler vindt de tourorganisatie een stelletje idioten. “De UCI geeft duidelijk alleen maar om stomme maatregelen, zoals het weggooien van bidons. Maar met serieuze zaken, zoals onze veiligheid, bemoeien ze zich niet. Ze zijn er alleen maar voor nonsens.” Hij zei dit over de valpartij: “Mijn opgave in de Giro was al frustrerend, omdat ik er hard voor gewerkt had. Maar de Tour is nog erger, omdat de val wordt veroorzaakt door een toeschouwer die duidelijk niet van wielrennen houdt.” Ik snap dat dus niet. Dat je een week later nog zo boos bent en alles en iedereen de schuld geeft. Het is zo zonde. De actie van de vrouw draai je niet meer terug. Net zoals de valpartij niet. Dat het oneerlijk voelt, daar kan ik me alles bij voorstellen, maar wat koop je er voor? Net zoals hij hard heeft gewerkt voor de Giro en ook die koers niet kon uitrijden. Ja, hard werken kan iedereen. Maar soms zit het leven gewoon niet mee. De woede gaat vooral over hemzelf. Niet over de UCI. Niet over de vrouw. Niet over de valpartij. Het zijn zijn de eigen verwachtingen die hij niet los kan laten. Dat doet hij allemaal zelf. Het enige juiste wat je kan doen na een valpartij is opstaan. Zelfs de vader van Bruce Wayne zei het tegen kleine Bruce. Waarom laat je je zo gek maken door je eigen emoties? Het beperkt je alleen maar. Hoe zwaar de straf ook wordt voor de vrouw, je koopt er niets voor. Blijf je nou weken boos of ga je werken aan je herstel en richt je je pijlen op een volgende wielrenwedstrijd? In dat laatste vind je toch veel meer berusting en plezier? Sowieso zijn valpartijen in een wielrenwedstrijd eerder regel dan uitzondering… Het is part of the deal van deze sport. Als je op zulke dunne bandjes rijdt, 50 km per uur, met 150 man dicht tegen elkaar aan geplakt, wil er wel eens iemand de macht over het stuur verliezen. Of je botst tegen een te enthousiaste toeschouwer op. Accepteer het feit waar je geen invloed op hebt. Richt je op dat wat je wel kan. Ik heb wel eens een collega gehad die altijd boos was. Op haar schoonouders, op de woningbouw, op de werkplanners. Altijd maar boos. Maar op een gegeven moment had ik het door. Haar boosheid was voor haar de enige manier om het onrechtvaardige lot van het leven zinvol te maken. Ik ben meer de schouders ophaal type. Soms valt het muntje de verkeerde kant op. Of zoals bij Soler, lig je opeens op de grond met vijftig andere mensen. Dat is het leven. Soms zit het mee. Soms zit het tegen. Vaak is het gewoon stomme pech. Net zoals geluk hebben vaak toeval is. Al kan je de kansen tot succes wel vergroten. Door hard te werken bijvoorbeeld. Maar garanties zijn er niet in dit leven. Net zoals tegenslag vaak niet gaat over rechtvaardigheid. It’s all about the mindset. Liefs, Motivatiecoach Tomson  |