Wil ik dit echt wel? Dit Tomson Darko-gedoe? Online mijn stukjes delen?
99 positieve reacties. 1 negatieve. Avond verpest.
Het internet is geen fijne plek. Het is net als de zee. Het geeft. Het neemt.
Er zijn haters, copycats, jaloerse mensen, manipulatieve mensen, stalkers, mensen vol zelfhaat die al hun woede en frustratie op mij projecteren.
Het lijkt wel het schoolplein. Waar de gepeste persoon zich de rest van zijn of haar leven afvraagt: ‘Waarom was ik de zondebok?’
Tja.
Waarom krijg ik haat over me heen als er een simpele knop naast mijn profielfoto staat met: ‘ONTVOLG’?
Mijn mantra: ‘De woede, de mening van de ander, de jaloezie en de boosheid gaan niet over mij.’ Het gaat altijd over de personen zelf. Hun eigen pijn, teleurstellingen en trauma’s in hun levens.
Net zoals dat het lege, verstompte gevoel dat ik eraan overhoud niet over de haters zelf gaat, maar over mezelf.
Waarom raakt het ene zure bericht me totaal niet en raakt het andere me recht in het hart?
Welk litteken zit daarachter? Welk trauma uit mijn jeugd herbeleef ik nu? Heb ik dit aan mezelf te danken, omdat ik geen ene reet geef om mijn “ware identiteit”? Omdat ik niet vertel hoe ik heet, hoe ik er vorig jaar op mijn best op het strand uitzag en waar mijn huis staat?
Mensen wilden mijn accounts hacken. Spoorden heel Google af. Analyseerde mijn zelfgemaakte foto’s van mijn boeken, op zoek naar bewijsstukken op de achtergrond. Doken in openbare gegevens, vonden een naam, googelden die en stuurden mij trots het bewijs, dat ze wisten wie ik was.
I don’t care. Dat is vanaf het begin het punt geweest, dat ik het niet deel. Het boeit me niet. Niet dat gedeelte van mij.
Tomson Darko is niet mijn echte naam. Tomson Darko is Batman. De man achter het masker is iemand anders.
Zoals de scène in de film Batman Begins van Christopher Nolan.
Bruce Wayne (Christian Bale) komt Rachel (Katie Holmes) tegen in een hotel, zijn geliefde uit zijn jeugd. Beetje awkward moment, want hij was net met zijn twee schaars geklede dates in een vijvertje voor het hotel gedoken. Nat van het water zegt hij vol schaamte over zichzelf als Bruce Wayne: ‘It’s not me. I am more.’ Waarop zij teleurgesteld antwoordt: ‘It’s not who you are underneath. It’s what you do that defines you.’
Misschien ben ik inderdaad wel Tomson Darko en is de naam in mijn paspoort slechts een afleidingsmanoeuvre.
Ik weet dat jij je hebt afgevraagd wie ik ben. Misschien was jij wel die ene die me is gaan Googelen, of die je vriend met FBI-skills op me af heeft gestuurd.
Het doet er niet toe.
Ik weet dat sommigen teleurgesteld waren toen ze wisten wie ik was.
Geen sorry voor jou. Ik ga niet eens de strijd aan met het fantasiebeeld dat je van me hebt.
Zoals ik eerder schreef; ik ben zo echt als jij wilt dat ik ben.
Sommige mensen drukken me op het hart dat ik mijn identiteit NOOIT EN TE NIMMER moet prijsgeven.
I don’t really care.
Mensen die vaak ‘I don’t care’ zeggen, bedoelen eigenlijk het tegenovergestelde.
Dus ik snap je gedachte: ‘Waarom al die moeite om het verborgen te houden, als het je niets boeit?’
Ik houd het niet verborgen. Ik besteed er gewoon geen aandacht aan.
Het staat gewoon op mijn LinkedIn.
Net zoals op mijn blogsite mijn telefoonnummer staat, mijn e-mailadres, m’n sociale media-accounts.
Hoeveel meer informatie heb je nodig? Je kan op elk gewenst moment van de dag met me in contact komen.
Waarom wil je meer weten?
Denk je dat ik dat missende stukje in je leven ben?
Die goede vriend, die je nooit hebt gehad?
De lover, die al je lege gevoelens laat verdwijnen?
De mysterieuze minnaar, waar we allemaal wel eens naar verlangen?
Het doet me pijn als je mijn identiteit in twijfel trekt. Ik verberg geen dingen. Over sommige onderwerpen praat ik niet. Net zoals jij over bepaalde onderwerpen zwijgt. Net zoals jij ’s avonds de gordijnen dichtdoet. Net zoals jij dingen met een ander doet, in een afgeschermde omgeving.
Net zoals de twee personages in mijn boek ‘Ze gingen samen het toilethokje in.mp4′, die iets in een afgesloten hokje deden, maar stiekem toch werden gefilmd door een ander…
Privacy is een groot goed, ook al wordt er via alle kanten aan gezaagd door instituten als de overheid, creditcardmaatschappijen, Silicon Valleybedrijven, telefoons op camera’s, op opritten en bij deurbellen.
Het is goed om geheimen te hebben. Om dingen verborgen te houden voor de ander. Om niet al onze gedachten te delen.
Ja. Het is goed om iets voor jezelf te houden. Zelfs de liefde van je leven hoeft niet alles over je te weten. Net zoals je ouders niet alles wisten wat je uitspookte.
Guess what. Jij weet ook niet alles wat je ouders deden. Zij hielden ook een hoop voor jou verborgen.
Laten we de privacy van de ander meer waarderen. Niet stiekem meelezen als een vriend naast je een appje krijgt. Niet je volgende afspraakje (werk of privé) even googelen. Je zou jezelf niet eens moeten googelen.
Geloof niet wat ze zeggen met: ‘Let op wat voor signaal je online afgeeft aan je potentiële werkgevers, dus google jezelf.’
Rot lekker op, werkgever, met me veroordelen op mijn Googleresultaten. Alsof jij zo heilig bent.
Alsof dat geen mensen zijn die swingerfeesten bezoeken, MDMA slikken, een buttplug in hun nachtkastje hebben liggen, in het weekend vogels gaan spotten met een verrekijker, truien in elkaar breien, tot diep in de ochtend online een RPG-game spelen, dansen op de Spice Girls, Sesamstraatfilmpjes kijken op YouTube, liefdesbrieven naar hun ex schrijven zonder die te versturen.
Want het doet er niet toe.
Om terug te komen op of ik dit wel echt wil. Dat Tomson Darkogedoe online, met de haat, jaloezie en het klootzakgedrag wat er wel eens terugkomt.
Nou. Liever niet. Op zo’n avond stop ik er het liefst per direct mee. Want ik heb geen zin in oude wonden die elke keer opnieuw geopend worden.
Maar het is niet dat ik een keus heb, hè. Ik ben een Bruce Wayne, die ondanks zijn rijkdom en macht, zijn demonen uit het verleden wil bestrijden door ’s avonds als een vleermuis door de straten van Gotham te slingeren, om onrecht te bestrijden.
Zo moet ik woorden schrijven, typen en delen met jou, om een leegte in jouw hoofd te laten vervullen. En mijzelf minder leeg te laten voelen.
Bruce Wayne kon pas volledig Batman worden toen hij zijn grootste angst omarmde: vleermuizen.
Dat is wat ik ook doe met mijn demonen. Ik omarm ze door erover te schrijven.
Blijf melancholisch.
– Tomson
