Sinds mensenheugenis worden deze drie vragen het vaakst aan mij gesteld:
• Wie ben jij?
• Waarom kies je ervoor om anoniem te blijven?
• Gaan je verhalen over jezelf?
Om met de eerste vraag te beginnen: Wie ben ik?
Who cares?
Ja jij cares. Dat weet ik .
Ikzelf niet.
Volgende vraag: Waarom kies je ervoor om anoniem te blijven?
Dat heeft twee redenen.
Sowieso een praktisch component.
Via m’n werk ontmoet ik regelmatig mensen van andere bedrijven. Ik zit er niet op te wachten dat ze me googlen en op m’n blog terechtkomen.
Ik denk dat veel mensen niet snappen wat ik precies doe en wat ik wil vertellen via psychokiller. Als je er een oppervlakkige blik opwerpt, dan lijkt m’n blog een hol en oppervlakkig hitsig platform te zijn.
Dat is niet erg. In tegendeel. Ik doe het niet voor hun. Ik maak psychokiller voor jou.
Daarom praat ik er liever niet over met mensen die ik niet zo goed ken.
Zelfs mensen die ik wel goed ken, boeit het vier van de vijf personen totaal niet wat ik doe.
Ik las een nieuwsbericht over een basisschoollerares die in haar vrije tijd dingen met barbiepoppen in sexy poses deed. Nu weigeren sommige ouders hun kinderen naar die school te brengen.
Absurd.
Ik maak me geen illusies.
Niet iedereen kan de verschillende rollen die we als mensen aannemen in ons leven van elkaar scheiden. Jammer, maar zo gaat het.
Mensen die niet zo open minded zijn, zullen nooit snappen waarom een basisschooljuf goed in haar werk kan zijn én in haar vrije tijd een spannende hobby heeft. Je vertroebelt hun beeldvorming en ze komen nooit meer van dat beeld af als ze je zien of over je praten. Terwijl haar hobby totaal geen afbreuk doet aan wie ze als lerares is.
Ik ben niet naïef. Dat soort beelden wil ik voorkomen. Vooral in een serieuze werkomgeving.
Daarnaast gaat psychokiller dus echt niet over mezelf. Daarmee beantwoord ik gelijk vraag drie.
Ik vind mezelf het minst interessant in dit geheel. Sorry dat sommigen van jullie me wel heel interessant vinden. Maar ik praat liever over m’n geschreven verhalen en interesses dan over wie ik ben en wat ik vandaag gedaan heb en wat ik gekocht heb en wat ik ga eten.
Bovendien ben ik van mening, dat als je me echt leert kennen, ik je alleen maar kan teleurstellen.
Niet omdat ik teleurstellend ben, maar omdat ik nooit kan voldoen aan de beeldvorming en verwachtingen die mensen ondertussen van me hebben.
Ik heb eens gelezen dat mensen Elvis teleurstellend vonden toen ze hem in het echt hadden ontmoet.
Absurd!
Ik heb het gelezen in een interview met Bruce Springsteen uit 1984 in het tijdschrift The Rolling Stone. Hier de volledige quote:
You once tried to meet Elvis Presley by jumping over the wall at his Graceland mansion. The attempt failed, but have you met most of your other idols in the music business?
Well, I’m real ambivalent about meeting’ people I admire. You know the old saying: Trust the art, not the artist. I think that’s true. I think somebody can do real good work and be a fool in a variety of ways. I think my music is probably better than I am. I mean, like, your music is your ideals a lot of times, and you don’t live up to those ideals all the time. You try, but you fall short and you disappoint yourself. With my idols, I just like their music. If the occasion comes up, I like to meet them, but I never really seek it out very much, because it’s their music that I like in general. People always say they were disappointed by Elvis, they were let down. I’m not way sure that’s the right way to look at it. I don’t think anybody was disappointed by his great records, you know? I think personally it’s a hard way to go for everybody out there, and that he gave the best that he had, the best that he could get ahold of.
